Ένα χέρι σαν αγκαλιά, 8 χιλιόμετρα μακρύ και 5-6 μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα. Και πάνω από τα προβλήματα, τα πολλά τα καθημερινά. Εδω συναντιούνται οι παρέες για τραγούδι, ποτό, μπάνιο, φιλία και έρωτα.Κοιτάζει το βορρά σαν μια ανοιχτή αγκαλιά για τον έξω κόσμο...
6-6-2009, 7:00πμ Κατεβαίνω στο Castillo de la Punto για το ξημέρωμα. Από 'δώ ξεκινά η Malecón από την γραφική παλιά πόλη, την Havana Vieja, και φτάνει στο πιο σύγχρονο και πλούσιο Miramar.Τα σπίτια εδώ, με τα σημάδια του βοριά και της αλμύρας, δίνουν μόνα τους τη μάχη με το χρόνο, αφου οι άνθρωποι που τα κατοικούν, δίνουν τη δική τους, για επιβίωση.Πολλά κτίρια χτυπημένα απο τους τυφώνες, όπως τον καταστροφικό Wilma του 2005 έχουν γίνει ερείπια. Με τη βοήθεια της UNESCO κάποια έχουν αναστηλωθεί αφού όλο το ιστορικό κέντρο της Αβάνας έχει αναγνωρισθεί ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Όμως ο στραγγαλισμός απο το οικονομικό εμπάργκο δεν αφήνει περιθώρια.
Ο ήλιος σηκώνεται αργά. Ώρα να πηγαίνω. Τελευταία εικόνα, δυό κοπέλες πηγαίνοντας στη δουλειά περνούν κάτω απο τις "Καρυάτιδες". Σκέφτομαι τις δικές μας ξενητεμένες και σιγοτραγουδάω τον αγαπημένο μου Παπάζογλου.
"Μαθαίνω πως απόχτησεπερίεργες συνήθειες
πως με τις ώρες παρατηρεί
τον ουρανό τις νύχτες.
Ποτές μου δεν την έχω δεί
ούτε κι αυτή με ξέρει
μα σίγουρα πολύ συχνά
κοιτάμε το ίδιο αστέρι..."
Αναρτήσεις
