Στο πρώτο ταξίδι στην Κούβα, όταν βγήκα από το αεροδρόμιο Jose Marti της Αβάνας στην κυκλοφορία, η πρώτη εικόνα ήταν απρόσμενη. Είχα την αίσθηση οτι δεν άλλαξα μόνο χώρα αλλά και εποχή. Στο πρώτο φανάρι, ένα πανέμορφο γυαλιστερό ανοικτό-μπλε, σχεδόν φωσφοριζέ αυτοκίνητο, σταμάτησε δίπλα μου. Το παρατηρούσα μαγνητισμένος . Αν εκείνη τη στιγμή άνοιγε η πόρτα και κατέβαινε ο Humphrey Bogart δεν θα μου προκαλούσε μεγαλύτερη έκπληξη. Μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι ο κανόνας και όχι η ιδιοτροπία κάποιου συλλέκτη.
Τα περισσότερα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι της δεκαετίας του ’50. Αυτά που έμειναν στη χώρα πριν την επανάσταση. Πολυτελή αυτοκίνητα της εποχής που το χρήμα έρρεε άφθονο, σε τσέπες λίγων φυσικά. Είναι απίστευτο πως οι Κουβανοί κατορθώνουν να τα διατηρούν σε τόσο καλή κατάσταση και συνήθως κινούμενα. Λέω συνήθως, γιατί συχνά συναντάς και αυτοκίνητα σταματημένα δεξιά, με τους οδηγούς τους να καταβάλλουν ηρωικές προσπάθειες για να ξυπνήσουν το «θηρίο». Και τα καταφέρνουν άριστα γιατί η ανάγκη από την έλλειψη ανταλλακτικών και χρημάτων - και τα δύο αποτελέσματα του οικονομικού αποκλεισμού - έχουν απογειώσει την εφευρετικότητα και τις επισκευαστικές τους ικανότητες.
Το φαινόμενο των σταματημένων αυτοκινήτων το συνηθίζεις σιγά-σιγά αφού σε όλες τις γειτονιές τα αυτοκίνητα αυτά συντηρούνται στο δρόμο με περισσή φροντίδα και αγάπη απο τους ίδιους, τους φίλους και τους γείτονες. Πανέμορφα στολίδια, είναι ότι χρειάζεται για να καθαρίσει το τεχνοκρατικό μυαλό μας από τις εικόνες που το σύγχρονο marketing και η τεχνολογία (καλώς) μας έχουν επιβάλει. Απλά η διατήρησή τους για την Κούβα είναι ανάγκη και για τους επισκέπτες πολυτέλεια. Και την απολαμβάνουμε.
Γιατι το αυτοκίνητο κάνει πολύ περισσότερα, απο το να μας μετακινεί...
Αναρτήσεις
